Μια πολυμελής οικογένεια Ρομά (μητέρα με 8 ανήλικα), άστεγη όλο το καλοκαίρι, επισκέφτηκε το στέκι της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών. Ενημέρωσε πως κατάφερε επί τέλους να κατασκευάσει μια παράγκα και ζήτησε κάποιον εξοπλισμό για τη νέα της κατοικία. Διάλεξε ταπέτα, κουβέρτες, χειμωνιάτικα ρούχα και παπούτσια, κουζινικά, τσάντες και τετράδια για το σχολείο και παρακάλεσε αν μπορούσε ένα αυτοκίνητο να τα μεταφέρει μέχρι την παράγκα.
Χτες, νωρίς το απόγευμα, με ένα ακόμη μέλος της Κίνησης γεμίσαμε το αυτοκίνητο και μαζί με κάποια τρόφιμα πήγαμε στην νέα «κατοικία» της. Βρίσκεται στην αδιαμόρφωτη πλατεία δίπλα στο Γλαύκο, μπροστά από το κτίριο της πρώην Αχαϊκής τράπεζας.
Έκπληκτοι βρεθήκαμε μπροστά στην παράγκα των φωτογραφιών.
Στημένη πάνω στο χώμα, με υλικά από τα απορρίμματα.
Ένα παζλ φτιαγμένο από κάθε είδους ετερόκλιτα υλικά.
Δεν είναι πολλές οι άστεγες οικογένειες Ρομά. Στο σύνολο των Ρομά αποτελούν μια μικρή μειοψηφία. Περίπου 35 με 40 οικογένειες. Είναι αυτές που αδυνατούν να νοικιάσουν ένα σπίτι, γιατί κανείς δεν τους νοικιάζει και ο Δήμος (Κοινωνικός τομέας, Παράρτημα Ρομά) αδιαφορεί ή αδυνατεί, όπως λένε οι υπεύθυνοι, να τους βρει μια στέγη. Οι οικογένειες αυτές διαμένουν στους δρόμους, σε κάποια καλύβα στον καταυλισμό του Ριγανόκαμπου ή σε παράγκα (σαν της φωτογραφίας) στημένη εδώ κι εκεί μέχρι κάποιοι γείτονες με τη βοήθεια της αστυνομίας να την γκρεμίσουν.
Η δημαρχία Πελετίδη μετά από 8 χρόνια στη διοίκηση του Δήμου δεν τα κατάφερε.
Το Τοπικό Σχέδιο Δράσης του Δήμου για την κοινωνική ένταξη, μετεγκατάσταση κλπ των Ρομά, παρά τη διαθέσιμη χρηματοδότηση, παρέμεινε σε ύπνωση.
Γιατί, οκτώ χρόνια η δημοτική αρχή Πελετίδη δεν έχει δώσει μια λύση;
Είναι το πολιτικό κόστος τόσο βαρύ;
Η πόλη μας δεν πρέπει να ανεχθεί άλλο αυτήν την, ταπεινωτική για ανθρώπινα πλάσματα, κατάσταση.
«Υποχρέωσή της πολιτείας είναι η προστασία του βασικού ανθρώπινου δικαιώματος στην αξιοπρέπεια και την αξιοπρεπή ζωή» (Ν. Μαντέλα).
Οι άστεγες οικογένειες αποτελούν την μεγάλη πρόκληση για τους υποψήφιους δημάρχους.
Λύσεις υπάρχουν πολλές.
Η αξιοποίηση των δεκάδων ακατοίκητων σπιτιών της πόλης που μπορούν να νοικιαστούν από το δήμο, να συντηρηθούν και να παραχωρηθούν σε άστεγες οικογένειες με ένα συμβολικό ποσόν.
Η δημιουργία ενός μικρού προσωρινού οικισμού Ρομά για μια μεταβατική διαβίωση σύμφωνα με το σχέδιο της Ελλάν Πασσέ.
Η προμήθεια μικρών προκάτ κατοικιών τύπου container και η εγκατάστασή τους σε μιαν άκρη του Ριγανόκαμπου (με τις απαραίτητες υποδομές) αποτελεί ίσως μια άμεση λύση. Σε μια έκταση πέντε μόλις στρεμμάτων από τα εκατόν είκοσι της έκτασης του Ριγανόκαμπου.
Τελικά επαληθεύεται πως ο πιο σκληρός ρατσισμός είναι ο Αντιτσιγγανισμός απέναντι σε άστεγους Ρομά. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι και πολύ φτωχοί. Αποτελούν την κοινωνική ομάδα που πλήττεται από την πιο σκληρή και χρόνια ανέχεια.
Αυτό αναδείχτηκε και στο πρόσφατο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/τριών που έγινε πριν δέκα μέρες (22,23/9).
λογοτεχνία στην κοινωνία 