Μερικές σκέψεις σήμερα 7/9, πριν κατεβώ (ώρα 18:30) στην Όθωνος Αμαλίας 12, Πάτρα, έξω από το πρακτορείο της Blue Star στην συγκέντρωση «Για τον Αντώνη».
Με συνθήματα «Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο». «Να δώσουμε τέλος στην εποχή των δολοφόνων».
Δεν ξέρω ούτε με ενδιαφέρει να μάθω ποιοι την οργανώνουν. Προφανώς συμμετέχουν και άτομα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Καθώς έχω κολλήσει στο τραγικό γεγονός σκέφτομαι πως ο Αντώνης είχε μια μικρή αναπηρία, που, όμως, δεν τον εμπόδιζε να κινείται και να εργάζεται. (Μάλλον μια μικρή νοητική υστέρηση). Ζούσε στην Κρήτη και ήταν μέλος μιας φτωχής πολυμελούς οικογένειας. Ανεβοκατέβαινε συχνά στην Αθήνα, κάνοντας προφανώς κάποια θελήματα. Το πλήρωμα τον γνώριζε, τον κορόιδευε και συχνά τον απαξίωνε. Ήταν για αυτούς ένας κατώτερος άνθρωπος.
Σαν να πούμε ένας εξαθλιωμένος μετανάστης, ένας πλανόδιος Ρομά, κάτι τέτοιο. Αφού τον πέταξαν στη θάλασσα, δηλαδή τον δολοφόνησαν (γιατί κάτι πάνω του τους ενοχλούσε), οι υπεύθυνοι του πλοίου ξεκίνησαν κανονικά το ταξίδι.
Στην ανακοίνωση της σημερινής συγκέντρωσης διαβάζω πως «σπάει η βιτρίνα του καπιταλισμού και πίσω της φαίνονται εικόνες φασισμού/κανιβαλισμού».
Και αυτό συμβαίνει, όπως και πολλά άλλα. Γιατί πολλές μπορεί (και πρέπει να είναι) οι αναγνώσεις της δολοφονίας του Αντώνη, στην οποία εμπλέκονται υπουργείο, λιμενικό, πλοιοκτησία, προσωπικό, κοινωνικές υπηρεσίες κλπ κλπ.
Προσωπικά θα έλεγα πως το κυρίαρχο είναι ο ρατσισμός.
Η αντίληψη όσων πιστεύουν ότι η δική τους φυλή είναι ανώτερη από τις άλλες φυλές και κοινωνικές ομάδες όπως οι μετανάστες, οι Ρομά, οι ανάπηροι κλπ αδύναμοι, αλλά και τα διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων άτομα, που επεκτείνεται ακόμη και σε γυναίκες με τα φαινόμενα της έμφυλης βίας.
Έτσι προκύπτουν οι λογής φυλετικές διακρίσεις, έτσι καλλιεργείται το μίσος, ο φανατισμός η ξενοφοβία και τελικά το έγκλημα, κρατικό και μη.
Δεκάδες τα παραδείγματα: Ο πνιγμός των 600 στην Πύλο και η αποσιώπησή του για λόγους πατριωτισμού, η απανθράκωση των 20 μεταναστών στη Δαδιά, το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, οι δολοφονίες των Ρομά Νίκου Σαμπάνη και Κώστα Φραγκούλη κλπ κλπ κλπ.
Αλλά και στην Πάτρα, ο άθλιος καταυλισμός των Ρομά στον Ριγανόκαμπο, οι άστεγοι Ρομά που περιφέρονται εξαθλιωμένοι στην πόλη, είναι συμπτώματα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Που δεν καλλιεργείται μόνο από την κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ.
Αλλά και από «αντιρατσιστές» δημάρχους, συλλόγους, ακόμη και κοινωνικές δομές.
Γιατί ο ρατσισμός και η ξενοφοβία πολλές φορές εμφιλοχωρούν και μέσα στον αντιρατσιστικό λόγο και στην αντιρατσιστική πρακτική, όπως μας δείχνε το Πρόγραμμα TRACE* με επικεφαλής τον καθηγητή Αργύρη Αρχάκη.
Και αυτός ο λανθάνων και ρευστός ρατσισμός μολύνει πιο ύπουλα την κοινωνία μας.
Πώς δικαιολογείται που η Πάτρα με 8 χρόνια κομμουνιστή δήμαρχο και με ισχυρές κοινωνικές δομές, όπως τον εύρωστο Κοινωνικό τομέα, το πολυπληθές «Παράρτημα Ρομά» κλπ κλπ… αδιαφορεί και έχει εγκαταλείψει 50-60 οικογένειες Ρομά στην αθλιότητα του Ριγανόκαμπου και στην αστεγία;
Να θεωρεί πώς δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί με τους εξαθλιωμένους; Ή να φοβάται μήπως παρεξηγηθεί από τους καθώς πρέπει πολίτες που ασχολείται με τους «απροσάρμοστους» Τσιγγάνους;
Πέμπτη 7/9, 18:30 μμ έξω από το πρακτορείο της Blue Star:
Για τον Αντώνη».
*Το link toy TRACE: (https://trace2019.wixsite.com/trace-project).
λογοτεχνία στην κοινωνία 